ก๋า ๑ หมายถึง (ปาก) ว. อาการที่ทําท่าว่าเก่ง เช่น ยืนก๋า เต้นก๋า.
ว. อวดกล้า (มักใช้แก่ผู้หญิง).
ดู หมอช้างเหยียบ.
น. สิ่งที่เหลือเมื่อคั้นหรือคัดเอาส่วนดีออกแล้ว เช่น กากมะพร้าว;หยากเยื่อ; เดนเลือก (ใช้เป็นคําด่า) เช่น กากมนุษย์ คนกาก.
น. กากที่หยาบ, หยากเยื่อ.
น. ข้าวเปลือกที่ปนอยู่ในข้าวสารหรือข้าวสุก.
น. ส่วนของเพชรที่คัดออก; ผงแวววาวคล้ายกระจกสําหรับโรยแต่งเครื่องประดับเป็นต้น; เครื่องใช้ตัดกระจก; เครื่องใช้เจียระไนรัตนชาติ; เครื่องบดวาล์ว, เรียกเครื่องลับมีดเป็นต้นชนิดหนึ่ง ว่า หินกากเพชร.
น. ผงของกะรุนที่เอามาผสมครั่งขัดของแข็งเช่นป้าน.